در قانون آیین دادرسی مدنی ایران، اعتراض ثالث، ورود ثالث و جلب ثالث سه نهاد دادرسی هستند که به اشخاص ثالث اجازه می‌دهند در دعاوی مطروحه دخالت کنند. مواد قانونی مرتبط با این موارد عبارت‌اند از:
۱. اعتراض ثالث (مواد ۴۱۷ تا ۴۲۵ قانون آیین دادرسی مدنی)
اعتراض ثالث زمانی مطرح می‌شود که شخص ثالث نسبت به رأیی که در دعوایی صادر شده و به حقوق او خللی وارد کرده، اعتراض داشته باشد.
ماده ۴۱۷: اشخاصی که در دعوای اصلی شرکت نداشته‌اند ولی حکم دادگاه به حقوق آن‌ها لطمه وارد کرده، می‌توانند به‌عنوان شخص ثالث اعتراض کنند.
ماده ۴۱۸: اعتراض ثالث به دو نوع اصلی و طاری تقسیم می‌شود.
ماده ۴۲۰: اعتراض ثالث اصلی باید با تقدیم دادخواست صورت گیرد.
ماده ۴۲۲: اعتراض ثالث طاری نیازی به تقدیم دادخواست ندارد و در همان دعوای جاری مطرح می‌شود.
۲. ورود ثالث (مواد ۱۳۰ تا ۱۳۲ قانون آیین دادرسی مدنی)
ورود ثالث زمانی مطرح می‌شود که شخص ثالث تشخیص دهد دعوای در جریان به نحوی به حقوق او مرتبط است و بخواهد در آن وارد شود.
ماده ۱۳۰: هر شخصی که خود را در دعوای مطروحه ذی‌نفع بداند، می‌تواند تا قبل از ختم دادرسی وارد دعوا شود.
ماده ۱۳۱: ورود ثالث تابع مقررات دادخواست است.
ماده ۱۳۲: در صورت پذیرش ورود ثالث، رسیدگی هم‌زمان با دعوای اصلی انجام می‌شود.
۳. جلب ثالث (مواد ۱۳۵ تا ۱۳۹ قانون آیین دادرسی مدنی)
جلب ثالث زمانی مطرح می‌شود که یکی از طرفین دعوا تشخیص دهد که شخص ثالثی در نتیجه دعوا تأثیر دارد یا باید پاسخگوی تعهدی باشد.
ماده ۱۳۵: هر یک از اصحاب دعوا می‌توانند شخص ثالثی را به دعوا جلب کنند.
ماده ۱۳۶: جلب ثالث باید همراه با لوایح دفاعی باشد و طی دادخواست ارائه شود.
ماده ۱۳۸: جلب ثالث می‌تواند در مرحله تجدیدنظر نیز صورت گیرد.
این سه نهاد به افراد اجازه می‌دهند تا از حقوق خود در برابر آراء دادگاه‌ها و دعاوی مطروحه دفاع کنند. اگر به توضیح یا تفسیر بیشتری نیاز دارید، بفرمایید!
